Auteurs: Jean-Jacques Bricaire en
Maurice Lasayques
Originele titel: Le Grand Zèbre (Het grote beest)
Vertaling in het Kerkraads dialect: Wim Heijmans en Angelina Krichelberg
Regie: Wim Kierkels
Regieassistentie: Elly Janssen
Licht, geluid en techniek: Wesley Houben
Inspiciënte: Chantal Muys
Souffleur: Martha van Oeffelt
Fotografie: Ger Knauf
Idee en ontwerp drukwerken: Erik Hos
Decorbouw: Hans Fischer, Jeu Hambeukers
André Renkens, René Janssen
Productieleiding: Jo Piefer
Sabine: Esther Wetzels
Sidonie: Robin Robijns
Gisèle: Inge Römgens
Francoise: Anne Gulpers
Maurice: Patrick Senden
Christian: Armand Charlier
Plisson: Jean Lejeune
vrijdag 29 oktober 2010 – 20:00 uur
zaterdag 30 oktober 2010 – 20:00 uur
donderdag 2 december 2010 – 20:00 uur
vrijdag 3 december 2010 – 20:00 uur
zaterdag 4 december 2010 – 20.00 uur
Wim Kierkels (1949) is sinds 1970 onderwijzer en sinds 1972 actief op en achter het toneel.
Hij speelde o.a. bij collega verenigingen zoals ‘Frohsinn’, ‘Excelsior’ en het ‘Limburgs Jeugdtoneel’.
In 1989 debuteerde bij als regisseur met de revue “Pratsj en Praal” en startte hij, samen met Wim Heijmans, ‘Café Tiejater Kriek’. Bij het Volkstoneel regisseerde hij in in 1992 “Ze krieje ós durchoes nit kling”.
In 1993 regisseerde hij de musical ‘Mienne Joodvisj’, een coproductie van het Volkstoneel en de Auw Harmonie. In 1997 volgde de regie van “De kingerkómmeliejoen” bij het Volkstoneel.
Diverse verenigingen deden een beroep op Wim als regisseur; o.a. het Streektheater Heerlen, Toneelvereniging Excelsior Kerkrade, Harmonie St. Gregorius Haanrade met twee prachtige theaterconcerten.
De inmiddels niet meer weg te denken theaterschool ‘Kiek’, in 1995 door Wim opgericht, leidt kinderen uit Kerkrade en verre omgeving op in het theatervak.
Vier van zijn voormalige leerlingen staan in “D’r Casanova” op de planken”.
Bij toneelvereniging Ongeros in Amstenrade regisseerde hij inmiddels de zevende productie.
Bij Wim is dus echt sprake van een doorgewinterde toneelman.
Als de bladeren beginnen te vallen Als de tuin nog alleen gesierd wordt door spruitkolen dan ontwaakt in ons de creatieve drang om mensen te amuseren met een toneelopvoering, elk jaar opnieuw, tegen beter weten in. Gewoon omdat wij het niet kunnen laten.